Linia życia.

Czasami rysujesz sobie szablony. Przełączasz się pomiędzy nimi i skaczesz od czasu do czasu natrafiając na coś nowego i niespotykanego. Zatrzymujesz się przez chwilę w tym nieznanym świecie. Zatapiasz się w alternatywnej otchłani i czujesz się swobodnie. W myślach randkujesz z dramatem połączonym z komedią. Wszystkie przeciwieństwa zaczynają do siebie pasować i budują swoją teorię. Ty budujesz autorskie występy ze sobą w roli głównej.

Czas potrafi zaskakiwać. Najpierw chcesz go zatrzymać dla tych cudownych chwil, które mogły by się nigdy nie kończyć i miałyby trwać wiecznie. A później? Nadchodzi dzień, kiedy wolałbyś nacisnąć przyśpieszone tępo by jak najszybciej przetrwać te gorsze momenty. Jednak trzeba pamiętać, że życie nie jest usłane różami. Nie zawsze będzie tak jak tego pragniemy, jak sobie zaplanujemy. Często nasza egzystencja jest napędzana przypadkami. Jednego dnia jestem tutaj, a następnego nie wiadomo, gdzie mnie poniesie. 

Teraz jest dobrze. A nawet mogę powiedzieć, że wyśmienicie. Ostatnie miesiące, a szczególnie druga połowa poprzedniego roku zmieniła się dla mnie diametralnie. Stało się coś nieplanowanego, nieprzewidywalnego, ale zadowalającego. Pojawił się taki mój nowy, własny, mały świat, z którego nie chcę wychodzić. Chciałabym w nim pozostać na bardzo długo. Same nowości mnie dopadły. Nowe życie, nowe miejsca, nowi ludzie, nowy "plan  - nie plan" dnia. Dotychczasowe przyzwyczajenia musiały odejść w zapomniane, stare znajomości delikatnie odsunięte na bok, no bo nie da się w 10 minut przenieść z jednego końca kraju na drugi, by pójść na kawę z przyjaciółką.

Nie narzekam. Jest mi dobrze. Chociaż tęsknię za tymi, którzy byli obecnie niegdyś non stop, byli na wyciągnięcie ręki, a teraz są setki kilometrów dalej. Jednak idę przed siebie. Ale nie sama. Stawiam swoje własne, dorosłe kroki z nim. Z tym, który trwa przy mym boku i mam nadzieję, że będzie już na zawsze.